طبق اعلام ناسا، مریخ‌نورد «استقامت» با رسیدن به مریخ در سال آینده میلادی، گزارش‌های هواشناسی را در اختیار این سازمان فضایی قرار می‌دهد و با همکاری کاوشگرهای دیگر، اولین شبکه هواشناسی را روی سیاره سرخ ایجاد می‌کند.

این مریخ‌نورد که در تابستان سال جاری میلادی روانه فضا شد، ماه فوریه سال آینده میلادی به سیاره سرخ می‌رسد و به دیگر مریخ‌نوردهای ناسا می‌پیوندد. این وسیله به مجموعه‌ای از سنسورها به نام «آنالیزکننده پویای محیط مریخ» (MEDA) مجهز شده که می‌تواند اطلاعات پایه مانند سرعت باد، دما و موارد دیگر را گزارش کند. در ادامه این مطلب از مجله دلتا درباره این شبکه هواشناسی در مریخ می‌خوانید.

مریخ‌نورد جدید ناسا باید در سیاره سرخ وظایف مختلفی انجام دهد که برای مثال می‌توان به جمع‌آوری چندین نمونه برای یک ماموریت در آینده و ارسال آن‌ها به زمین اشاره کرد. یکی دیگر از وظایف آن، جمع‌آوری اطلاعات آب و هوا به وسیله MEDA است که توسط آن می‌توان به اطلاعات مختلفی دسترسی پیدا کرد.

این اطلاعات از اهمیت بالایی برای ناسا برخوردارند چرا که می‌توان از آن برای ماموریت‌های انسانی استفاده کرد. سیاره سرخ فاقد اکسیژن قابل تنفس است و علاوه بر دما، با مشکلات دیگری نیز دست و پنجه نرم می‌کند، بنابراین باید یک محل قابل سکونت برای فضانوردان ایجاد کرد.

MEDA مریخ‌نورد استقامت به گونه‌ای طراحی شده که با تجهیزات فضاپیما «InSight» و کاوشگر «کنجکاوی» کار می‌کند و به گفته ناسا، اولین شبکه هواشناسی در یک سیاره دیگر را تشکیل می‌دهند. MEDA یک ویژگی جدید به این سیاره اضافه می‌کند که آن قابلیت اندازه‌گیری دقیق ذرات گرد و غبار در اتمسفر است که شامل اطلاعاتی مانند ابعاد، اندازه و مقدار آن‌ها می‌شود.

دستیابی به اطلاعات مربوط به گرد و غبار برای ناسا با اهمیت است چرا که روی تمام وسایل در مریخ قرار می‌گیرد و همچنین نقش مهمی در زمینه آب و هوای این سیاره ایفا می‌کند. داده‌های MEDA به این سازمان فضایی کمک می‌کنند که به اطلاعات بیشتری درباره فرایندهای شیمیایی مربوط به آن‌ها دست پیدا کند و راه را برای ماموریت‌های آینده هموار می‌کند.

بیشتر بخوانید: برای مطالعه بیشتر مطلب «روشی برای مشاهده ماده تاریک با تلسکوپ‌های امروزی» را بخوانید.

ناسا پس از هفت ماه ناتوانی در برقراری ارتباط با وویجر ۲، سرانجام به لطف ارتقا یکی از آنتن‌های زمینی با این فضاپیما ارتباط برقرار کرد.

فضاپیمای «وویجر ۲» بیش از چهار دهه قبل به فضا پرتاب شد و حالا در فاصله بیش از ۱۸ میلیارد کیلومتری از زمین قرار دارد. فاصله بسیار زیاد وویجر ۲ از زمین، برقراری ارتباط با آن را سخت کرده و حدوداً ۱۷ ساعت زمان می‌برد تا سیگنال‌های ارسال شده از آن به زمین برسند. البته برقراری ارتباط با این فضاپیما فقط به تأخیر محدود نمی‌شود و مشکل دیگری هم وجود دارد. در ادامه این مطلب از مجله دلتا درباره ارتباط با وویجر ۲ پس از ۷ ماه بخوانید.

وویجر ۲ پس از عبور از مشتری، زحل و اورانوس، در سال ۱۹۸۹ به نپتون رسید. محققان علاقه داشتند این فضاپیما از کنار قمر مرموز نپتون یعنی «تریتون» هم پرواز کند، به همین دلیل وویجر ۲ با دریافت سیگنال از زمین بر فراز قطب شمال تریتون پرواز کرد و در نتیجه در مسیری نسبت به منظومه شمسی قرار گرفت که برقراری ارتباط با آن را سخت تر شد.

این تغییر مسیر برقراری ارتباط با وویجر ۲ توسط شبکه فضایی دوردست ناسا (DSN) را مشکل‌تر کرده است. این شبکه شامل سه آنتن رادیویی بزرگ می‌شود که در کالیفرنیا، اسپانیا و استرالیا مستقر شده‌اند. پخش شدن آنتن‌های ارتباطی این شبکه در سطح زمین سبب شده تا تمام فضاپیماهای فعال ناسا بتوانند حداقل از طریق یکی از این آنتن‌ها با زمین ارتباط برقرار کنند.

اما از آنجایی که این فضاپیما به خاطر تغییر مسیر در جنوبی‌ترین قسمت صفحه منظومه شمسی قرار گرفته، حالا فقط می‌تواند با آنتن مستقر در استرالیا و با قرار گرفتن در راستای دید آن با زمین ارتباط برقرار کند. چون حدود ۵ دهه از قدمت این آنتن می‌گذرد، تعمیر و آپگرید آن از ماه مارس امسال شروع شده و تاکنون خاموش مانده است، بنابراین ناسا از آن زمان تاکنون (تقریباً هفت ماه) قادر به برقراری ارتباط با وویجر ۲ نبود.

حال ناسا به منظور آزمایش تجهیزات جدید آنتن مستقر در استرالیا، برای اولین بار پس از هفت ماه یک سری سیگنال به فضاپیما ارسال کرد و این فضاپیما با موفقیت به آن‌ها پاسخ داد. وویجر ۱ و ۲ با خارج شدن از منظومه شمسی در فضای بین ستاره ای در حال سفر کردن هستند. وویجر ۲ اطلاعات ارزشمندی از سرعت، چگالی، دما و فشار ذرات باردار فضای بین ستاره ای به زمین ارسال می کند.

بیشتر بخوانید: برای مطالعه بیشتر مطلب «کشف جدید فضاپیمای وویجر در فضای میان ستاره‌ای» را بخوانید.