اگر شما هم از آن دسته افرادی هستید که فکر می‌کنند تشییع جنازه و یا سوزاندن مرده‌ها تنها مراسم مربوط به مرگ هستند، پس لطفا قبل از خواندن متن زیر خودتان را برای تغییر دادن باورهایتان آماده کنید.

مردم سراسر دنیا، رسوم عجیبی در تدفین مرده‌ها دارند، که هر کدام از باورهای مذهبی و تاریخ آن‌ها ریشه می‌گیرد. تبت نیز از آن دسته کشورهایی است که ساکنان آن از آداب و رسوم شگفت‌انگیزی پیروی می‌کنند و یکی از این آداب و رسوم عجیب متعلق به خاک‌سپاری مردگان آن‌ها است. با مجله دلتا همراه باشید تا شما را با مراسم تدفین در تبت آشنا کنیم.

تدفین در آسمان

راهبان این کشور طبق رسوم، نه تنها جسد عزیزان خود را در خاک دفن نمی‌کنند بلکه جنازه‌ها را جلوی کرکس‌ها انداخته تا گوشت آن‌ها را بخورند. در این مراسم تدفین در تبت پس از وداع با جسد در سومین روز مرگ شخص، جسد توسط یک راهب تکه تکه می‌شود و در بلندی‌های کوه‌ها قرار داده شده تا توسط پرندگان بخصوص کرکس‌ها خورده شوند. عقیده بوداییان تبت این است که، از این طریق جسم مرد‌ه‌ها به آسمان سپرده خواهد شد.

آن‌ها برای این کار؛ کرکس‌ها، لاشخورها و پرندگان مردار خوار را انتخاب کرده‌اند. هنگام این مراسم، جنازه را روی یک تخته سنگ مخصوص تکه تکه می‌کنند. سپس گوشت آن را به کرکس‌ها می‌دهند که از نظر آن‌ها تجسمی از فرشتگان است. گاهی هم جسد را رها می‌کنند تا لاشخورها خودشان آن را تمیز کنند. سپس استخوان‌هایش را جمع می‌کنند و با خودشان به پایین کوه می‌آورند و بعد از آن، جمجمه‌ها را در بخشی از یک دیوار سراسری و بزرگ قرار می‌دهند تا برای همیشه ماندگار شوند. گفته می‌شود از این طریق جسم مرده‌ها به آسمان سپرده خواهد شد. این رسم، نخستین بار در قرن دوازده انجام گرفت و هنوز هم ادامه دارد.

خیلی‌ها دلیل این مساله را سرزمین‌های پوشیده از برف و یخ، فلات تبت می‌دانند. یعنی زمانی که به هیچ طریقی نمی‌شود جسد را سوزاند و از بین برد، باید رهایش کرد تا خورده شود. پس چه بهتر که برای خورده شدن در یک مکان بلند نزدیک آسمان قرار بگیرد تا روح هم به دنبالش راه آسمان را در پیش بگیرد.

دیگر مراسم تدفین در تبت

دربخش‌های دیگری از تبت، شیوه‌های دیگر کفن و دفن نیز رایج است. بطور مثال، به آب سپردن جسد نشانه رتبه پایین فرد از نظر اجتماعی تلقی می‌شود. همچنین در مناطق محدودی در جنوب و جنوب شرقی تبت، مردم مرده‌های خود را در تابوت‌های چوبی می‌گذارند و سپس تابوت‌های چوبی را در غارهای مرتفع یا در بالای درختان آویزان می‌کنند.

بیشتر بوداییان فکر می‌کنند، جسد چیزی بیشتر از یک کشتی خالی نیست. یک کشتی که دیگر کسی نمی‌تواند سوارش شود. بنابراین باید به طبیعت، یعنی همان جایی که از آن آمده است برگردد. به همین دلیل در گذشته، خیلی‌ از مردم مرده‌های خود را به آسمان می‌سپردند. برای آن‌ها این کار نشانه بی‌پایان بودن زندگی و پوچی مرگ بود.

پیشنهاد مطالعه: مطلب امپراطوری زنان کجاست؟ را مطالعه کنید.